Απ’ όλα τα πλάσματα που έχουν
ψυχή και
νου, εμείς οι γυναίκες είμαστε οι πιο δυστυχισμένες. Γιατί πρώτα πρέπει να αγοράσουμε με πάρα πολλά χρήματα άντρα μας κι αφέντη του κορμιού μας.Κι είναι τούτο η πιο πικρή μας συμφορά. Κι η πιο μεγάλη δυσκολία βρίσκεται σε τούτο εδώ: αν θ’ αγοράσουμε αφέντη μας άγριο ή ήμερο. Γιατί δεν είναι έντιμο για τη γυναίκα να φύγει από τον άντρα της κι ούτε να τον χωρίσει είναι δυνατό. Κι αφού δεν έμαθε από το πατρικό της τι λογής είναι ο άντρας που θα πάρει, πρέπει να μαντεύει τις καινούργιες συνήθειες και τρόπους του , άμα θα πάει σπίτι του. Κι αν αυτά τα καταφέρνουμε καλά και ζει μας μας ο άντρας, χωρίς να βαρυγκομάει για τον ζυγό, η ζωή είναι ζηλευτή. Ειδεμή, καλύτερος ο θάνατος. Ο άντρας όταν στενοχωριέται με τους ανθρώπους του σπιτιού, βγαίνει έξω, και σαν πάει με φίλο ή με συνομήλικο, διώχνει τη λύπη από την καρδιά του. Εμείς όμωςείμαστε αναγκασμένες σε έναν άνθρωπο μονάχα να στρέφουμε τη ματιά. Λένε πως εμείς περνούμε ζωή ακίνδυνη στο σπίτι, ενώ εκείνοι με κοντάρι πολεμούν. Άστοχη σκέψη. Γιατί τρεις φορές να σταθώ πλάι σε μία ασπίδα θα πολεμούσα, παρά να γεννήσω μία.
Ευρ. Μήδεια 230-25
|
Σημεῖο Αναγνωρίσεως
ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια
Ὅλοι σέ λένε
κατευθείαν ἄγαλμα,
ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν. Στολίζεις κάποιο πάρκο. Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς. |
|
Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις ἐλαφρά ἀνακαθήσει
νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο πού εἶδες, πώς παίρνεις φόρα νά τό ζήσεις. Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό ὄνειρο: δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά χέρια σου |
|
μ' ἕνα σκοινί μαρμάρινο
κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου κάτι νά σέ βοηθήσει νά ξεφύγεις τήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου. Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό γλύπτη: |
|
αἰχμάλωτη.
Δέν μπορεῖς οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις στό χέρι σου, οὔτε μιά ἐλαφριά μαργαρίτα. Δεμένα εἶναι τά χέρια σου. |
|
Καί δέν εἶν' τό
μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος
Ἄν κάτι πήγαινε ν' ἀλλάξει στήν πορεία τῶν μαρμάρων, ἄν ἄρχιζαν τ' ἀγάλματα ἀγῶνες γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες, |
|
ὅπως οἱ δοῦλοι,
οἱ νεκροί καί τό αἴσθημά μας, ἐσύ θά πορευόσουνα μές στήν κοσμογονία τῶν μαρμάρων |
|
μέ δεμένα πάλι τά
χέρια, αἰχμάλωτη.
Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως. Ὄχι γιατί γυναίκα σέ παρέδωσε στό μάρμαρο ὁ γλύπτης |
|
κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου
εὐγονία ἀγαλμάτων, καλή σοδειά ἀκινησίας. Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω, |
|
σέ λέω γυναίκα.
Σέ λέω γυναίκα γιατ' εἶσ’ αἰχμάλωτη. |
|
Kική Δημουλά Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971
|
