Αφού
μελετήσαμε και ακούσαμε το ποίημα της Μ. Πολυδούρη: Γιατί μ΄ αγάπησες και αφού
διαβάσαμε ως παράλληλα ποιήματα:
Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ
XLIII
Πώς σ' αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.
Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος
Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη
Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.
Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.
Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη
νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση
Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.
Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους - Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο
Θεός θελήσει,
Μετά τον θάνατο θα σ' αγαπώ ακόμα πιο πολύ
(Μτφ.: Χρίστος Γούδης)
Πάμπλο Νερούδα (1904-1973)
Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
(Μτφ.: Ηλίας Ματθαίου)
Ρόμπερτ Μπερνς (1759-1796)
Είν' η αγάπη μου σαν ένα πορφυρένιο ρόδο
Που μόλις ξεπετάχτηκε τον πρώτο μήνα του
καλοκαιριού:
Είν' η αγάπη μου σαν τη μελωδία
Που παίζεται γλυκά σ' ένα ρυθμό αρμονικού συντονισμού.
Τόσ' όμορφη είσαι εσύ, γλυκειά μου αγαπημένη,
Τόσο βαθειά εγώ σε αγαπώ:
Κι ακόμα θε' να σ' αγαπώ, ακριβή μου,
Μέχρι να λείψει το θαλασσινό νερό.
Μέχρι που ολότελα οι θάλασσες στερέψουν, ακριβή μου,
Κι οι βράχοι λιώσουν με του ήλιου το λαμπρό το φως:
Κι εγώ θα σ' αγαπώ ακόμα, ακριβή μου,
Ενώ κινούμενη άμμος θα' ναι της ζωή μου η οδός
Να 'σαι καλά μοναδική μου αγαπημένη
Ένα αντίο προσωρινά!
Και θα ξανάρθω, ακριβή μου αγαπημένη.
Έστω κι αν βρίσκομαι δέκα χιλιάδες μίλια μακριά.
(Μτφ.: Χρίστος Γούδης)
όλοι μαζί
γράψαμε το "Σ΄ αγαπώ"
Σ΄ αγαπώ
όπως το φεγγάρι τ΄ αστέρια
με μια
αγάπη από τη γη στον ουρανό.
Σ΄αγαπώ για
το τώρα
σα να μην
υπάρχει αύριο.
Σ΄ αγαπώ
με όλες μου τις αισθήσεις
σε
διέγερση.
Σ΄ αγαπώ
μέχρι εκεί
που ο
ήλιος δε λάμπει.
Σ΄ αγαπώ
μ΄ έναν τρόπο
που
τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν.
Σ΄ αγαπώ
χωρίς όρους και χωρίς όρια.
Σ΄ αγαπώ
με κάθε χτύπο της καρδιάς μου
που
φωνάζει εσένα.
Σ΄ αγαπώ
πλατιά
σαν την
αγκαλιά του απέραντου.
Σ΄ αγαπώ
κρυφά
για να μη
ξεφτίσει η αγάπη.
Δε σ΄
αγαπώ στ΄ απλά και στα εύκολα
αλλά κι
εκεί που η υπομονή σωπαίνει.
Σ΄ αγαπώ
όπως οι γυναίκες τα διαμάντια
κτητικά
και απόλυτα.
Σ΄ αγαπώ
όπως η μάνα το παιδί
χωρίς
προσδοκίες και χωρίς ανταλλάγματα.
Σ΄ αγαπώ
όπως τα κύματα την αμμουδιά
με μια
αγάπη παρανοϊκή και ανεξήγητη.
ειλικρινά,
αγνά και δυνατά.
Σ’ αγαπώ
όπως τα αλκάλια το νερό
σε μια
σχέση εκρηκτική.
Σ΄ αγαπώ
όπως το στεγνό το χώμα τη βροχή
με
προσμονή και λαχτάρα.
Σ΄ αγαπώ
όπως ο Οδυσσέας την Ιθάκη
υπομονετικά και
μοιραία.
Σ΄ αγαπώ
σαν την άγνωστη γη
που
πρέπει κανείς να εξερευνήσει.
Σ΄ αγαπώ
όπως ο τρελός την εμμονή του
βασανιστικά
μέχρι το τέλος.
